venerdì 22 maggio 2009

On 08:16 by SA DEFENZA   No comments
“Custa fémina est s’isposa destinada a s’ómine chi at a pesare arta sa bandera, pro dare lughe a custa terra. Issa est sa mere de sa bandera!”
Jàime circat de atrai s’atentzioni de is àterus, chi a pagu a pagu si fúrriant po ddu ascurtai.
“Lenaldu Arce, chi est inoghe cun megus, tenet in sas venas sàmbene balente de s’ereu de sos Arborea. Totus isetant unu capu. Totus in Sardigna isetant a Barisone. E deo bos naro chi Barisone est inoghe. Barisone est cust’ómine!”
Su pispisu chi est nàsciu a cussus fueddus, si achietat a pagu a pagu, candu Addia benit ainnantis, arrimendi su palini in terra cun d-unu suspiru.
“Bosàterus abetais a Barisone... sempri in custa terra eus abetau istràngius po tenni agiudu a nci bogai àterus istràngius, duncas custu bisu de Barisoni – su giugi antigu – est bellu, ammajadori...”
Si fúrriat, afrontendi sa truma de óminis: “Ma no ddu cumprendeis chi no serbit a nudda abetai de calincun’àteru cussu chi donniunu de bosàterus podit fai? Ita si abetais de una bandera? Ita si abetais de un’ómini? Chi no si furriais a essi donniunu bandera de custa terra; chi no reconnosceis chi Barisone est aintru de donniunu de bosàterus, est totu debbadas! E custa at abarrai una terra de iscravus. Is ciaciarras no serbint: serbint óminis. Óminis...”
“Ómines, as nadu bene. No féminas limbudas...” si fichit Jàime, de malas maneras.
Addia nimancu ddu càstiat. Pigat súlidu e pispisat, cun boxi chi totus intendint: “Predi, no t’iscaréscias chi in custa domu deu seu sa meri.”

ADDIA ( Paola Alcioni - Antonimaria Pala, ediz. CONDAGHES), pag. 154-155